Bilen bilir, 20 yıldır "içinden otomobil geçen" yazılar yazarım. Köşemin adı, televizyon programlarımın ilk cümlesi hep "içinden otomobil geçen program"dı. Şimdi "içinden acı geçen yazı" yazacağım ne yazık ki...
Ankara’da yaşanan katliamdan sonra, hayatın ne kadar pamuk ipliğne bağlı olduğunu gördük bir daha. Yaşamın ne kadar değerli olduğu; gerisinin de boş olduğunu yaşadık... Otomobil haberlerini giriyoruz, çünkü işimiz bu… Ama ne tad var ne de tuz hayatımızda… Nereye baksak acı bir hüzün çıkıyor karşımıza… Hiç tanımadığımız insanların kederlerine ortak oluyoruz… Heran bizim başımıza gelmeyeceğinin garantisi yok. Çocuğumuzu okula gönderirken “dikkatli ol” demenin dışında birşey gelmiyor elimizden.
“Güvende” olsun diye İtalya’ya yollayamıyoruz çocuklarımızı… Hayat devam ediyor ne acı ki… Haberleri giriyoruz ama biliyoruz ki, her biri yaşananlardan, kaybedilen canların yanında hiç birşey ifade etmiyor. Kısacası; mutsuzum, umutsuzum… Tadım tuzum hiç yok. Herkese sabır diliyorum…